Ik overkom alleen mezelf en het is vreemd bij vol bewustzijn een weg in te slaan, hem vol vreugde te gaan en te bezingen, in alles te voelen ‘dit is de weg’ en op een dag onaangekondigd, onvoorbereid om te draaien en jezelf perplex af te vragen hoe je in vredesnaam zo ver van jezelf kan zijn geraakt.
… schuld bestaat omdat leven geen gezicht heeft, dus niemand kan de schuld krijgen, zelfs ik niet. en na de storm zal het stormen, lacht de stilte …
Hier zit ik dan, tegenover een accountant. Een accountant! Ik! Ik laat de wereld al tien jaar lachend links liggen en nu heb ik het over belasting toegevoegde waarde. Het is een vriendelijke man, zo tussen de steriele gipswanden compleet met nepkerstboom in een bloedserieus bedrijvencomplex compleet met schuifdeuren compleet met intercom compleet met dienares. Waar zijn de eekhoorns? Waar is mijn strooien hoed? Waar is het ritselen, van de dagen en het blad? Hij vraagt vijfhonderd euro per jaar om getallen in te voeren. Ik ben met tien al rijk. (Platzak is de ware rijkdom.)
… oooh hoe wild en vrij is míjn inborst ieder moment om te kunnen draaien. hoe onschuldig is mijn weg. hoe nobel vind ik mezelf de tijd nog even de ruimte te geven. hoe vergeefs ben ik. hoe vergeefs …
Hoe weg ik ook ga, het leven neemt louter loopjes met me en alleen daarom al hou ik mierzoet van mezelf. Nee, ik ben niet ongevoelig, ik voel juist heel veel onverschilligheid tegenover wat de wereld najaagt. Vergeet de aandacht, de spaarpot en de houvast, lieve Niels. Het gaat mij om de vrijheid, het Zijn en de ontspanning, want alleen ontspanning kan liefhebben.
Dus hier adem ik. Bedolven onder de verwarring van het neerdwarrelend stof, met de liefde van een espresso in mijn gehemelte, onderuitgezakt als een weg zonder richting of doel. Het is orgastisch absoluut niets van jezelf te veranderen.
… ik ben alleen, zoals alles alleen is. de pen pakt mijn hart weer op …