Kwetsbaarheid is je enige keus

Kwetsbaar is wat we zijn. Kwetsbaarheid is onze ware aard.

De waarheid is dat je op dit moment, bij het lezen van deze letters, overvallen kunt worden door een hartaanval of door het bericht in je telefoon dat jouw dierbare door een dwaas aangereden is. Pats! Als een zandkorrel kan je rücksichtslos weggevaagd worden van de aarde. We weten niet wanneer het onze tijd is. We kunnen ieder moment ‘gehaald’ worden. Ons leven hier kan nog dertig jaar duren, maar ook nog dertig seconden. De lijn tussen bestaan en verdwijnen is flinterdun. We zijn zo kwetsbaar.
 
Die kwetsbaarheid ervaren we ook in ons leven: Of we nu willen of niet, we kunnen ieder moment uit het niets geraakt, verliefd, veroordeeld, verlaten of afgewezen worden. Door onszelf en in de spiegel van anderen.

En de kwetsbaarheid uit zich in ons niet-weten. We weten niet wie we zijn, wat er gebeurt of waarom het gebeurt. We weten niet wat we aan het doen zijn (inderdaad, we rommelen maar wat aan met z'n allen), of waar we naartoe gaan. We horen, lezen en verzinnen verhaaltjes om dat wat gebeurt te kunnen verklaren, en ons een gevoel van veiligheid te geven, maar in werkelijkheid hebben we geen idee. Over niets. En zelfs dat weten we niet zeker!

Het is ook wat! Zo ‘alleen’ in een oneindig universum op die grote en kleine planeet aarde met al haar energieën, krachten, machten, wetten en zichtbare en onzichtbare wezens die aanwezig en van invloed zijn op wat gebeurt in ons en (dus) om ons heen. Dat jij je daarin staande houdt, dat jij simpelweg bestaat en stappen zet, maakt jou al zo dapper.
 
En kwetsbaar dus. En onze ware aard, totale kwetsbaarheid, aan de buitenwereld laten zien is eng. Niemand wil liefde verliezen.

Om die kwetsbaarheid te verhullen en om ons te beschermen tegen die kwetsbaarheid bouwen we zogeheten 'laagjes' op; mechanismen om te krijgen wat we willen of te vermijden wat we niet willen. Ons ego verzint allerlei ingenieuze trucjes om jou en zichzelf te beschermen. Dat is lief, maar heeft wel tot gevolg dat we gaan tarten aan de dualiteit van ons mens-zijn: het ene willen we wel, maar het andere - dat er ook is - niet. Zodra we aan de natuurwetten van polariteit gaan tornen gaat het echter ‘mis’: We dwalen af van onze ware aard, raken uit balans of worden ziek. We ervaren het leven in stress en lijden en worden bewoond door gevoelens van schuld, schaamte, trots en jaloezie. Sommigen van ons zijn - of komen - dieper in contact met hun gevoel en worden zich bewust van de meest weggestopte oerpijn van onze samenleving, de pijn van afgescheidenheid.

Wat je daarvan concreet terugziet is dat we niet werkelijk contact durven te maken, niet onbevangen durven te leven en niet vrij liefde durven geven, liefde durven ontvangen, liefde durven creëren, liefde durven bedrijven en liefde durven ZIJN. De constante innerlijke strijd die dan ervaren wordt is liefde die vrij wil zijn, maar door het stemmetje in je hoofd uit zelfverzonnen veiligheidsoverwegingen in toom gehouden wordt.
 
Die strijd, en de pijn die ervaren wordt in die strijd, wordt volgehouden tot het punt dat we de verhulling zat zijn. Tot we het spuug- en spuugzat zijn! De arm kan en wil het masker dan gewoon niet meer omhoog houden. Dát moment opent de deur naar spiritualiteit. Wanneer we diep vanuit ons hart vragen, worden we altijd gehoord en verrijkt met bevrijdende inzichten.
 
Zodra wordt ingezien dat we geen individueel IK-je zijn, maar een manifestatie van bewustzijn waarin de dualiteit verschijnt en verdwijnt, valt beetje bij beetje de noodzaak tot tegenhouden en afscheiden weg. We gaan ons op weg terug naar huis ontdoen van de vele laagjes ‘bescherming’. Spirituele ontwikkeling is in de kern dan ook je iedere keer weer ontdoen van illusies en laagjes angst, zodat je meer en meer weer de liefde wordt die je al bent.

We gaan in dit proces allemaal ons eigen, unieke pad. Het is een mooi, intens en ontzettend waardevol proces, dat uiteindelijk eindigt in de genade, in de totale overgave aan het leven.

Want dat is ook het enige dat we kunnen: ons overgeven aan de dualiteit, aan ons niet-weten en aan De Onzichtbare Hand die ons van ervaring tot ervaring door het leven duwt tot aan het moment dat je gehaald wordt.
 
Ja, we weten niet wanneer ons einde niet. Ja, we kunnen ieder moment uit het niet geraakt, verliefd, veroordeeld, verlaten of afgewezen worden. En ja, we weten het niet. Dát is de waarheid!
Dus, of je nu man, vrouw, puber, oma, hoogsensitief, schoonmaker, spiritueel goeroe, bankdirecteur, moeder, verslaafd, of - net als iedereen - gewoon ‘anders’ bent, uiteindelijk zit er niets anders op dan je ieder moment te openen als liefde, te zijn wie je werkelijk bent en te leven in totale kwetsbaarheid.
 
Eigenlijk heb je geen andere keus.

---

Deze blog is op 26 september 2015 geplaatst in het Online Magazine Nieuwetijdskind
http://www.nieuwetijdskind.com/kwetsbaarheid-is-enige-keus/