Op enig moment in oneindigheid kroop een rups langzaam over het muffe zand van een grauw en donker bos. De rups was onderweg. Vooruit naar weer een nieuwe onbekende bestemming. De rups zuchtte eens diep toen hij zichzelf al etende weer eens vooruit zag slepen.

Uit het niets verscheen daar ineens een wonderschone vlinder. En samen met de vlinder verscheen een straaltje zonnelicht. De rups vond de vlinder het mooiste wat hij ooit had gezien. Zo vrij, zo licht en zo kleurrijk, maar ook beangstigend ondefinieerbaar en toch zo vertrouwd.

“Kan ik ook een vlinder worden?” vroeg de rups aan de vlinder, die stil in de lucht zweefde.
“Jazeker,” zei de vlinder rustig, “het enige dat je daarvoor hoeft te doen is doodgaan.”
“Maar dat wil ik helemaal niet!” zei de rups bang.
“Jij weet helemaal niet wat je wilt,” antwoordde de vlinder vriendelijk.
“Hoe weet hij dat?” vroeg de rups zich geschrokken en verward af. “En waarom herken ik mij zo in de vlinder?”

Na enige tijd raapte de rups de moed bij elkaar en hij vroeg aarzelend aan de vlinder: “Stel nu dat ik dat misschien wél wil.. wat moet ik daarvoor doen dan?”
“Daar hoef jij helemaal niet voor te doen,” zei de vlinder liefdevol. “Als het de bedoeling is, zal het gebeuren. Maar aangezien wij nu met elkaar in gesprek zijn, zal het misschien wel eens de bedoeling kunnen zijn, denk je ook niet?”

Nadat de vlinder weer was verdwenen, en met hem ook het straaltje zonnelicht, was de rups een hele tijd stil. Hij kon niet goed plaatsen wat nu zojuist gebeurd was, maar hij voelde zich.. anders. “Voel ik dit nu echt?” vroeg de vlinder zich verbaasd en toch ook verheugd af. Maar het was waar. De rups voelde vlinders in zijn buik.

Als vanzelf kwam de rups toch weer gewoon in beweging, op weg naar zijn onbekende bedoeling. De verwarring nam toe. “Moet ik nu toch wel of juist niet iets doen? En zei de vlinder nu ‘niet’ of ‘niets’?” vroeg de rups zich knarsend af. Hij ging op onderzoek uit. Gaandeweg zijn reis vergaarde hij steeds meer voedsel en hij werd groter en groter en zwaarder en zwaarder. En hij groeit zo snel dat zijn lijf het niet meer kan bijbenen en keer op keer een laag huid moet achterlaten om te kunnen blijven leven. De rups verliest zijn huid zo vaak als nodig is tot het punt dat de rups alles verloren heeft. Hij verstopt zich diep verborgen in een harde cocon, waarbinnen zich processen afspelen die voor het blote oog niet zichtbaar zijn. Zijn wereld wordt nauwer en nauwer en enger en enger. Hij lijkt volledig uit zijn voegen te barsten. De rups huilt en huilt en ziet zijn einde naderen. Het is zo benauwd en donker in de cocon dat de rups niets liever wilt dan..

En op het moment dat de rups dacht dat zijn leven voorbij was,
werd hij een vlinder.

Ontwaken begint altijd op de kade. Op een dag doe je je ogen open en zie je een oneindige zee voor je, volop in beweging, bruisend en suizend. En jij staat aan de kade. Samen met de rest van de wereld. Te slapen. Je begint je af te vragen waar het leven nu precies is, hier op de kade tussen die miljarden anderen of daar in de woeste zee? Na lang wikken en wegen besluit je toch maar eens in het bootje, dat langs de kade ligt, te stappen. Het schommelt nogal, dus vrijwel direct spring je weer op de veilige kade. Uithijgend ben je verward. Ja, dat bootje was toch wel eng, maar man, wat is het doods hier op de kade! Zo spring je een tijdje in en uit het bootje, totdat je de doodse kade zat bent en je gewoon wilt gaan varen. Een bootje ligt dan wel het veiligst in de haven, maar hij is toch echt gemaakt voor de golven. Je gooit met bibberende knieën de trossen los en vertelt jezelf dat je nu écht alles los wilt laten en wilt gaan varen. En hoewel je jezelf duizend verhaaltjes vertelt, je houdt toch nog steeds écht de kade vast met je hand. Zo heel af en toe laat je je hand los, maar zodra je ook maar een beetje verwijderd raakt van de kade grijp je terug. De hele kade roept dat ook, want je kunt natuurlijk véél beter aan de kade blijven en het is natuurlijk véél te gevaarlijk op de zee. Ja, weten zij veel dat de kader doods is. Het belangrijkste kenmerk van de kade is immers ontkenning. Vreemd genoeg zie je ook paar anderen op de kade staan, die je juist liefdevol en wijs toeknikken, alsof zij het al weten. Je blijft een tijdje loslaten en teruggrijpen totdat je een keer uit het niets wordt meegenomen door een flinke golf. Je bent los! Oh my god, wat ga je hard! Waar is de kade? Waar is een eiland? Of een boei? Help! En nu? En nu? Wie helpt me? Niemand? Anybody there?  Je pakt je peddels en probeert uit alle macht koers te zetten en je bootje te sturen. Het is zo vermoeiend en de zee is zo wild en allesbepalend, maar je geeft niet op. Je moet en zal het redden op zee! Kaken en rug gespannen, de handen strak om de peddels houd jij vol. En dan, uit het niets, op een moment van verslapping, als de uitputting zijn tol begint te eisen, raak je een peddel kwijt. Uit alle macht begin je met je andere, overgebleven peddel vooruit te komen om land te vinden, maar je draait alleen maar rondjes. Je komt niet vooruit. Zwaar gefrustreerd smijt je je tweede peddel weg. Direct daarna verschijnt de paniek. Wat heb je gedaan? Je bent nu echt stuurloos, zo midden op de woeste zee. Je dobbert en dobbert maar en naarmate de tijd verstrijkt wordt je steeds moedelozer en hopelozer. Er is geen hoop meer, geen vertrouwen, geen uitzicht. Huilend van verdriet, angst en eenzaamheid zeg je met je laatste woorden gedag tegen alles wat je lief is en springt maar uit je bootje. Wat heeft het nog voor zin? Je bootje drijft weg en jij spartelt in het oneindige water. Je watertrappelt en watertrappelt om je hoofd maar boven water te houden, tot het punt dat je het uiteindelijk opgeeft, je je ogen sluit en je overgeeft aan de oneindige zee. En juist op dát moment verdwijn je niet, maar kom jij tot leven. Helemaal tot leven. Voor het eerst helemaal tot leven. Je bent een met de zee, met de lucht en de vogels. Jij bent alles en alles waarvan je ooit in je diepste dromen gedroomd hebt. Er is alleen maar vrede, vrijheid en vreugde! Jij bent ineens weer op de kade, want er was nooit een zee of een kade. Nee, de zee en de kade waren altijd al één, net zoals jij altijd al één was met de zee, de kade en al die miljarden zogenaamde anderen. Al die anderen vragen zich af wat er met jou is gebeurt, want je bent zo anders. Niet meer te peilen en onnavolgbaar. Jij weet dat jij eindelijk jij bent en niet meer doods bent, maar leeft. Jij leeft! De ene vindt het eng, de ander wilt misschien ook in het bootje stappen en zoekt naar jouw toeknikkende blik. Voor jou is de ene niet beter of mooier dan de ander. Alles is dezelfde oceaan van liefde en eenheid. En life goes on and on and on..