Een lichaam wordt geboren en jij belandt op aarde als liefde. Onschuldig, puur en verbonden in alles.

In de loop der jaren krijg je vervolgens allerlei stukjes informatie toegestopt. Dat begint al vroeg, met zinnen als:

Dit is een appel.
Bij rood licht moet je stoppen.
Zo schrijf je aap.
Dit ben jij en dat ben ik.

Dat is reuze handige informatie om te kunnen functioneren in de maatschappij. Je wordt er zelfs op getest op scholen en andere sociale aangelegenheden. Je leert jezelf daarvoor door de jaren heen manieren aan om te krijgen wat je wilt en je te beschermen tegen wat je niet wilt. Als je geluk en pech hebt helpen deze manieren je de testen des levens te doorstaan en zwerf je vrolijk en niet vrolijk door het leven, tot de dood je uiteindelijk bevrijdt. En dat is prima natuurlijk.

Als je geluk en pech hebt loop je ergens in de loop der tijd tegen jezelf aan. Je ervaart dan tijdelijk minder effectiviteit, liefde of geluk dan je eigenlijk zou willen. Je ontkent wat werkelijk is en hoopt tevergeefs dat nieuwe spullen, partners, banen of nóg meer eten, drinken of mediteren je pijn gaan verzachten. Dat doen ze ook, totdat de nieuwigheid of de kick eraf is en je weer met jezelf wordt geconfronteerd. Je besluit jezelf onder de loep te nemen, gaat boeken lezen, trainingen volgen of zelfs met iemand praten. Je komt erachter dat je van je ouders, je omgeving én jezelf stiekem nog meer informatie in je systeem hebt gekregen. Je ontmoet je eigen angsten en overtuigingen, zoals:

Ik ben niet goed genoeg.
Ik moet hard mijn best doen.
Ik mag niet falen.
Als ik dit (niet) doe of zeg, vinden ze me vast...

Je ontdekt dat je in de kern nog steeds net zo acteert als dat je als kind deed. Je ziet dat bewustwording de eerste en enige stap is in je ontwikkeling als mens. Je leert sleutelen aan jezelf om beter met je kwaliteiten en eigen-aardigheden om te gaan en/of meer grip te kunnen krijgen op wat het leven van je wilt. Je zet de stap naar volwassenheid. Overleven maakt plaats voor leven en de gevangenis wordt iets aangenamer. In deze droom leven velen van ons tot de dood hen uiteindelijk bevrijdt. En dat is prima natuurlijk.

Als je geluk en pech hebt blijf je ergens voelen - een soort diep innerlijk weten - dat het nog steeds niet klopt en gaat je zoektocht verder. Je gaat je begeven op het terrein van het ware zelfonderzoek. Een wonderlijke reis. Er zijn andere vragen, zoals:

Is dit wel een appel? Of is het iets dat mij verteld is?
Wie ben ik?
Leef ik eigenlijk wel?
En is die 'ik' wel een wie?

Het ontwaken begint. Er wordt ontdekt dat alles wat je weet, denkt of denkt te weten niets meer is dan informatie die je in je hele leven van anderen gehoord, overgenomen of (aan)geleerd hebt. Die appel en jij blijken allebei van hetzelfde spul te zijn, het Nu is het enige dat er is, er zit niemand in de gevangenis, tijd is een illusie en de dood bestaat helemaal niet. Je wereld (dat is; je zelfbeeld) kraakt aan alle kanten: Wat is nog werkelijk waar en wat zijn slechts verhaaltjes die we onszelf voorhouden? Bij die tocht zoek je hulp. Iemand die dat proces tot het eind doorlopen heeft, alle ontsnappingstrucjes kent en op een of andere vreemde manier een gevoel van vertrouwen in je aanwakkert.

Je ontdekt dat jouw leven slechts een film is, waarin je zowel de hoofdrolspeler als de toeschouwer bent. En je komt erachter dat je geluk, liefde, rust en vrede nergens kunt vinden, maar dat je het alleen maar kunt zijn.

Als het voor jou de bedoeling is om dat uiteindelijk inzicht te bereiken, verandert dat op zich niets aan het dagelijks leven. Dat blijft net zo veel van je vragen als voorheen. Het enige verschil is een stuk rust dat in jou verschijnt. Zelfrealisatie is bereikt. Het leven wordt lichter. Vrij. Je kunt volledig jezelf zijn. Je bent weer de liefde die je altijd al was en ook altijd zal zijn. Onschuldig, puur en verbonden in alles.

Je betreedt De Magische Speeltuin, het leven begint werkelijk en de droom gaat verder, totdat een lichaam overlijdt.

En dat is prima natuurlijk.

Reizen doe je zelf, maar niet alleen.

We hebben allemaal zo onze helden. Mensen die belangrijk zijn of zijn geweest. Ik wil hierbij een ode brengen aan de vele helden die mij de afgelopen tijd geholpen hebben. Woorden schieten zoals altijd tekort en zullen nooit de waarheid in het gevoel echt kunnen uitdrukken, maar ik doe toch een poging.

Naast de vele belangrijke voorbijgangers die mij - bewust of onbewust - begeleid hebben met een woord, spiegel, uitnodiging, boek of vingerwijzing, wil ik in het bijzonder bedanken:

- Henny van der Gaag (therapeut in Oosterse Geneeswijze): het was doodeng om jou voor god te laten spelen, maar ik kan met zekerheid zeggen dat het jij was die mij weer in elkaar heeft gezet.

- Erik Ivo Homan (Integratief Psychotherapeut): dankjewel voor alles wat je (niet) voor mij gedaan hebt en wat mij (dus) zelf heb laten doen. Wat ben jij belachelijk goed in jouw vak!

- Tjeerd Gorter (bewustzijnsleraar): jij legde in de reading in twee uur mijn hele puzzel neer, waar ik al 30 jaar alleen maar de stukjes had. Dat gaf rust, houvast en inspiratie.

- Hans Laurentius (advaita leraar): ik heb het nog twintig minuten vol onzin weten te rekken, maar na tien seconden wist ik alles wat er ooit te weten valt: er is alleen maar Zijn. Na dat moment versnelde alles.

- Zuster Hildegard (zuster in Onze Lieve Vrouwen Abdij Oosterhout): zoveel dankbaarheid voor de gastvrijheid, warmte, wijsheid en ruimte. U gaf met de juiste woorden op het juiste moment het laatste zetje.

- Margret Stolk (re-integratieadviseur UWV): dankjewel dat je direct zag waar ik zat en dat ruimte het enige was dat ik nodig had.

- Mijn grote broertje Frank, die een ware vriend is geworden, al mijn ontdekkingen heel gewoon leek te vinden, daarmee alle lading eraf haalde en mij bovendien vaak een goed gevoel gaf door weer eens voor mij te verliezen op de squashbaan.

- Mijn lieve ouders (en hun partners), die machteloos aan de zijlijn moesten staan, maar die heel liefdevol reageerden op mijn ontdekkingen over hoe ik ben.

- Mijn fantastische schoonouders, die engelen zijn en werkelijk altijd klaarstonden voor mijn gezin. We zouden niet weten hoe we dit zonder jullie zouden hebben overleefd.

- Livia en Belle, mijn lieve kleine meisjes, jullie kunnen dit nog niet lezen, maar dankjewel voor jullie onvoorwaardelijke liefde en puurheid. Jullie zijn het leven.

- En tot slot, lieve Lianne, wat heb jij zo lang zo veel mogen dragen. Je hebt je eigen ik voor mij en onze kinderen opzij gezet en bent ondertussen in no time ook nog even succesvol en inspirerend ondernemer geworden. Je bent zo beangstigend mooi en sterk. Ik hoop dat - als het ooit nodig is - ik het lichtpuntje voor jou kan zijn, zoals jij die voor mij bent geweest. Jij bent liefde. Laten we verder reizen en dansen tot het licht wordt.