In alle levensreisverhalen die we mogen waarnemen en ervaren lijkt ieders pad iedere keer weer terug te komen op angst en vertrouwen. We vertellen onszelf en elkaar dat we angst mogen vervangen voor vertrouwen.

Dat is maya, een illusionaire werkelijkheid.

Angst kennen we inmiddels wel. Ja, we zijn bang voor het verlies van liefde of juist bang voor het krijgen van liefde. In de kern zijn we gewoon bang voor liefde. Nadat we hebben doorzien dat deze angst een beschermingstrucje van ons illusionaire ego is, richten we onze intentie en aandacht nu op vertrouwen. Je bent een nieuw pad ingeslagen. Je gaat je hart volgen en doen waarvoor je op aarde bent. Hart vooruit, helm op en dwars door de angst heen! Wauw, wát een reis! Waar het loslaten van angst al moeilijk zo niet onmogelijk was, lijkt het behouden van vertrouwen zowaar nog zwaarder. Er word je verteld dat dit komt doordat de angst zolang in je systeem heeft gezeten en dat het gewoon tijd, kracht en ervaring nodig heeft om diepgeworteld vertrouwen in dat systeem te krijgen. Om dat te realiseren word je verteld dat je mag vertrouwen op en mag vertrouwen in.

Vertrouwen op
‘Vertrouwen op’ is gericht op de toekomst en de buitenwereld en is een vorm van ‘rekenen op’. Op dat het goed komt. Op dat ik ga ontvangen wat ik gevraagd heb. Op dat er voldoende cliënten (euro’s) komen. Zowel de buitenwereld als de toekomst bestaan echter alleen bij de gratie van de mind en in het ego. Het ego is echter niet gebaat bij vertrouwen. Deze vorm van vertrouwen is in wezen nog steeds een verkapte zucht naar erkenning en bevestiging dat jij als mens goed genoeg bent. Vervolgens gebeurt er iets in het leven dat jij als positief of fijn labelt en dan ‘groeit’ jouw vertrouwen: “Zie je wel dat ik goed bezig ben!”
Vooropgesteld, er is niets mis mee te zien wat je wilt zien en op een bepaald bewustzijnsniveau lijk je vertrouwen dan ook zeker te kunnen halen uit de resultaten of zelfverzonnen progressie die je boekt. Maar de pest is dat dit soort vertrouwen nog steeds flinterdun is, want het is direct weg als je het resultaat niet bereikt of niet lijkt te bereiken.

Vertrouwen in
Het lijkt vervolgens alsof het leven je hiermee wilt leren dat je - los van buitenwereld of resultaat - mag ‘vertrouwen in’. In jezelf. In dat je goed genoeg bent. In dat je weet. In dat je het juiste doet. In dat jij ertoe doet. Dit vertrouwen kan heel verwarrend zijn. Want waar haal je jouw vertrouwen dan uit? En waar hang je haar aan op? Je zult zien dat je geneigd bent om ook op dit niveau bevestiging te zoeken in resultaat. Innerlijk resultaat. De rust, zekerheid en stevigheid die je (toenemend) in jezelf ervaart zijn zelfverzonnen bevestigingen van jouw nieuwe ‘daad’ van vertrouwen: “Hé, vertrouwen leidt tot meer vertrouwen! Dit voelt fijn, in ieder geval fijner dan angst. Daar wil ik meer van ervaren.” En zo ontstaat een nieuw patroon van verslaving. Een fijne verslaving, maar nog steeds een verslaving.

Vertrouwen lijkt daarom iedere keer weer enorm veel kracht, moed en durf van jou te vragen. Soms lijk je het werkelijk uit je kleine teen te moeten halen. “Waarom? Waarom?” vraag je jezelf dan af, terwijl je huilend naar boven kijkt. Vertrouwen was toch een vorm van liefde? Moet liefde moeilijk gaan? Vraagt liefde werkelijk iets van je? Nee toch zeker? Liefde kent toch geen voorwaardelijkheid?

Waarom is vertrouwen dan zo moeilijk?
Waarom is vertrouwen dan toch zo moeilijk? Omdat je nog steeds gelooft in de illusie. In de droom die jij voor waar aanneemt. Maar wat is de droom dan? De droom is geen wat, de droom is een wie. Jij bent de droom!

Als je wat nauwer oplet zie je namelijk dat vertrouwen komt en gaat. Je kunt er gerust op vertrouwen dat vertrouwen verschijnt en verdwijnt. Vertrouwen is net als al het andere - net als jij - gewoon een verschijnsel in het nu. Het lijden begint als je haar juist vast wilt pakken, als jij vertrouwen wilt hebben. Als je inziet dat niets werkelijk van jou is, valt het issue weg. Wat je niet hebt, kun je ook niet verliezen.

Vertrouwen is niet iets dat je kunt hebben. Zolang jij gelooft dat jij vertrouwen hebt, ben je nog steeds gevangen in de droom. Maar vertrouwen is ook geen werkwoord: Het is niet iets dat je kunt doen. Alleen het ego gelooft dat hij de Doener is van het hele spel hier op aarde. Als jij dus gelooft dat jij vertrouwen kunt krijgen of ontwikkelen bevind je je in de wereld van tijd en dualiteit. Je leeft dan op het niveau van het egobewustzijn, waarin het ego telkens zichzelf weer een mooie wortel voorhoudt waar het achteraan kan rennen.

Jij hoeft niet te groeien. Jij hoeft niets te leren. Jij hoeft niets te ontwikkelen. Jij hoeft niets te bereiken.
Wanneer ben je dat gaat geloven?

Er is niets mis met het doorzien van angst, net zo dat er niets mis is met het streven naar en opbouwen van vertrouwen. Als dat is wat er gebeurt, dan is dat wat er gebeurt. Het ene is ook niet beter of slechter dan het andere, het ene heeft het andere gewoon nodig om zichzelf te kunnen ervaren. Maar weet: Het doorzien van de angst en de nieuwe hang naar vertrouwen zijn beiden gedragingen van het ego die plaatsvinden in de droom. En het ego, nogmaals, is niet gebaat bij vertrouwen. Op dat niveau kun je vertrouwen dus niet vinden.

Waar ligt vertrouwen dan?
Vertrouwen ligt op het diepste niveau, in Liefde en Zijn.
Vertrouwen IS.

Als je vanuit een hoger (dieper) perspectief oplet zie je dat het leven gewoon haar eigen gang gaat, met of zonder jouw vertrouwen. Alles gaat vanzelf. Jij dus ook. Jij bent de droom. Jij hoeft niet te vertrouwen. Jij hoeft het niet te krijgen. Jij hoeft het niet te hebben. En jij kunt het ook nooit kwijtraken. Jij hebt het simpelweg nooit gehad en jij zult het ook nooit krijgen. Simpelweg omdat er niemand is van wie ook maar iets zou kunnen zijn. Jij bent vrijheid en het leven is een geheel verzorgde droomreis door liefde.

En liefde vraagt helemaal niets van je.

Op een moment, zomaar een moment, hoor je een stem. Een stem in je hoofd. Die stem had je al wel eerder gehoord, maar altijd een beetje op de achtergrond. Maar op dat ene moment hoor je de stem heel duidelijk. De stem vraagt:

Wat is waar?

Ja, je loopt hier nu al een tijdje rond op deze planeet en in de loop der tijd heb je werkelijk van alles van iedereen gehoord. En iedereen vertelt een ander verhaal. Maar de verhalen lijken niet te kloppen. Niet meer althans. En het verhaal dat “iedereen natuurlijk zijn of haar eigen waarheid heeft” is ook maar weer een verhaal. Er klopt iets niet aan de verhalen die je al zo lang hoort. Zo af en toe verschijnen er in jouw leven ook ineens berichten van  mensen die iets totaal anders lijken te zeggen dan de massa. Berichten die lijken te kloppen, maar geen enkele logica in zich dragen. Het is verwarrend.

Wat is waar?

Vraagt de stem. In het hoofd.

Je zoekt en je zoekt. Je vraagt en je vraagt. Maar je vindt het niet. Alle andere stemmetjes in het hoofd roepen van alles, maar zij weten het ook niet. Fuck. Het is niet te vinden in het hoofd. Het hoofd kent helemaal geen antwoorden!

Wat is waar?

Je vraagt het aan de stille wijze, maar die glimlacht alleen maar. Irritant. En zo als gaandeweg het niet-weten steeds duidelijker wordt, raakt het stemmetje in het hoofd steeds meer in paniek. Tot een moment dat je jezelf ineens huilend op je knieën aantreft vragend aan God, van wie je nog niet ziet dat je dat zelf bent. Maar ook daar komt geen antwoord. Irritant.

En toch.
En toch.
Zo langzaamaan sterft de ruis weg in de stilte.

En dan openen zich de ogen.
“Zie ik het nu goed?”
Nee, dat kan niet.
Zó simpel kan het niet zijn.
Toch?”

Maar zo simpel is het wel. Er verschijnt een glimlach. En een traan. Van blijdschap. En ook van verdriet.
Dat je het zó over het hoofd hebt kunnen zien:

Alles is hier.